Kieszonkowa artyleria. Granaty ręczne 83 samodzielnej brygady desantowo-szturmowej. Część 3.

 

W pierwszej części artykułu poznaliśmy granaty obronne , w drugiej zaczepne, część trzecia przeglądu radzieckich granatów ręcznych używanych w białogardzkiej 83 samodzielnej brygadzie desantowo-szturmowej w latach 1986-1990 to modele granatów przeciwpancernych i dymnych.

GRANATY PRZECIWPANCERNE

Ręczny kumulacyjny granat przeciwpancerny RKG-3EM.

Jest to chyba już ostatnia konstrukcja granatu ppanc w historii. Przeciwpancerny granat ręczny o działaniu kumulacyjnym przeznaczony do zwalczania celów opancerzonych. Wybucha w chwili uderzenia o twardy przedmiot (cel opancerzony), przepala pancerz i razi obsługę, broń i urządzenia pojazdu, zapala paliwo i powoduje detonacje amunicji.
Granatu tego należy używać zza ukrycia.
Granat ten to radzieckie rozwinięcie konstrukcji starczych granatów ppanc RPG-43, RPG-6 z czasów II wojny światowej i powojennego RPG-57.


Działanie granatu jest następujące:

* Po wyjęciu zawleczki iglica zapalnika podtrzymywana jest przez dzwignię spustową .
* W momencie rzucenia granatu dźwignia spustowa zostaje zwolniona, rozwijają się stabilizatory lotu nadające granatowi kierunek rzutu i zapewniające uderzenie o przeszkodę dnem skorupy by maksymalnie wykorzystać efekt kumulacyjny. Urządzenie zabezpieczające utrzymuje napięcie sprężyny z iglica podczas lotu i uzbraja zapalnik.
* Po uderzeniu w cel iglicę uderza w spłonkę zapalającą, płomień spłonki natychmiast zapala spłonkę pobudzającą ta z kolei powoduje detonację materiału wybuchowego co daje efekt kumulacji.




Granat RKG-3EM.

Powstało kilka wersji rozwojowych tego granatu RKG-3T, RKG-3M i RKG-3EM, ale ogólna zasada działania się nie zmieniła.

Granat RGK-3EM w przekroju: 

1- stożek kumulacyjny; 

2- materiał kruszący; 

3- ładunek pośredni; 

4- detonator; 

5- spłonka zapalająca; 

6- kółko zawleczki; 

7- sprężyna spadochronu stabilizatora; 

8- spadochron stabilizujący; 

9- wieko zamykające; 

10- rękojeść.

W radzieckim indeksie GRAU oznaczono ten granat jako 7G1.

W radzieckich wojskach desantowych granat (1 lub 2 sztuki) w stanie rozkręconym (rączkę ze spadochronem odkręca się od głowicy) przenosiło się w bocznej kieszeni plecaka RD-54, zapalniki do nich w specjalnej kieszonce ładownicy na granaty.

W białogardzkiej brygadzie granaty RKG-3EM były...w magazynie. Żołnierzy oczywiście szkolono w ich obsłudze i użyciu (wersjami ćwiczebnymi) ale pod koniec lat 80-tych granat ten był już bardzo przestarzały i jego skuteczność na potencjalnym polu walki była znikoma.

Dane techniczne granatu RKG-3

Ćwiczebna wersja granatu RKG-3 to UPG-8 ( УПГ – учебная противотанковая граната). Do imitacji wybuchu stosuje się specjalny zabój imitacyjny, przypominający myśliwski nabój kal. 12 który daje pozorację huku i dymu.

Ćwiczebny granat przeciwpancerny UPG-8.

Mała ciekawostka: granaty te w wojskach lądowych powinno przenosić się w warunkach bojowych w specjalnej ładownicy dedykowanej do tychże granatów. Wszystko ładnie ale tylko na plakatach i w instrukcji... “na żywo” to tej ładownicy nikt nie widział :)

Radziecki plakat szkoleniowy z grafikami granatu RKG-3.




GRANATY SPECJALNE - DYMNE

Ręczny granat dymny RDG-2.

Ręczny granat dymny jest przeznaczony do wytworzenia krótkotrwałej zasłony dymnej w celu zamaskowania działań pojedynczego żołnierza lub małych pododdziałów (drużyna, pluton) w działaniach zaczepnych jak i obronnych, oraz od oślepiania stanowisk ogniowych nieprzyjaciela oraz pozoracjo pola walki.

Granat RDG-2 to papierowa tuba o długości 21 cm i średnicy 4 cm zamknięta z obu stron kartonowymi pokrywami (potarkami) pod którymi umieszczono zapłonniki pocierne.

Granat dymny RDG-2 z późniejszym oznaczeniem koloru dymu. B- jak biały.

RDG-2 produkowano w wersjach - oznaczanych na korpusie:
* RDG-2 - o dymie białym (w latach 90-tych oznaczany jak na załączonym zdjęciu literą B),
* RDG-2Ch - o dymie białym (zamiast draski siarkowej - zapłonnik mechaniczny),
* RDG-2Cz – o dymie czarnym.

Użycie granatu: wyrwać taśmy, pod deklem z taśma znajduje się draska, potrzeć nią zapałkę w granacie i rzucić granat.







Granat RDG-2 w przekroju.

 1- kartonowe pokrywy; 

2- draska (potarka); 

3- przepony; 

4- zapłonnik; 

5- mieszanina dymotwórcza; 

6- tekturowa skorupa; 

7- taśmy zrywne.




Dane techniczne granatu dymnego RDG-2.

Ręczny granat dymny RDG-P

Zmodyfikowana wersja granatu dymnego RGD-2, powstała w drugiej połowie lat 80-tych. Zamiast papierowej obudowy zastosowano metalową - co ogromnie zwiększyło odporność na zawilgocenie, zamiast draski - zapłonnik tarciowy - znacznie skuteczniejszy i niezawodny niż draska, skrócono długość granatu do 16 cm, średnica pozostała ta sama 4 cm. Odpalanie identyczne jak ręcznych rac oświetleniowych typu ROP. Pakowane są pojedynczo w folię zabezpieczającą.

Granat dymny RDG-P.

RDG-P w przekroju.

 1. Zatyczka, 

2.Metalowy korpus, 

3. Kartonowe przepony, 

4. Mieszanina dymotwórcza, 

5. Zapłonnik tarciowy, 

6. Sznurek zapłonnika, 

7. Zakrętka zabezpieczająca.

Odpalanie:
* Zdejmij folię izolacyjną i odkręć pokrywę.
* Delikatnie wyciągnij linę z pierścieniem.
* Weź granat w prawą rękę, pociągnij pierścień i natychmiast rzuć granat w wybranym kierunku.

Dymny granat RDG-P dymi tylko na biało.

Dane techniczne granatu RDG-P.

To był już ostatnia cześć małego przeglądu radzieckich ręcznych granatów używanych przez białogardzką 83 samodzielną brygadę desantowo-szturmową :)

Opracował: Zbigniew Ziemiński "saperski"

Bibliografia:
1. Instrukcja piechoty. Granaty ręczne, MON, Warszawa 1961.
2. Amunicja Wojsk Lądowych. Podręcznik, MON, Warszawa 1985.
3. Krzysztof Jamroziak .Możliwości rażenia ręcznymi granatami odłamkowymi w świetle wyników badań. .WSO Wrocław.
4. Инженерные боеприпасы. Руководство по материальной части и применению. Книга третья. Военное издательство -1976.

#rkg3 #upg8 #rdg2 #rdgP #granatyDymne #granatPpanc #przeciwpancerne 

#desantowyBiałogard #83BrygadaDesantowSzturmowa