Солдат без бирки, как п...да без дырки...

 


Stare wojskowe porzekadło mówi, że radziecki żołnierz bez “birki” to jak pi...bez dziurki. Współcześnie powiedzielibyśmy że żołnierz “obirkowany” to żołnierz “otagowany”. O takich, nie tylko drewnianych płytkach, nieodzownym elemencie radzieckiego żołnierza słów kilka.

Co to jest “birka”?


“Birka” czyli: metka, przywieszka - jest nieodzownym elementem radzieckiego umundurowania i wyposażenia. To kawałek sklejki (lub innego materiału) z wypisanym tuszem nazwiskiem (czasami też stopniem wojskowym) żołnierza i doszyty do oporządzenia.

Po kiego grzyba taka metka?


A jak rozpoznać swoją maskę przeciwgazową, czy OZK jak kilkadziesiąt sztuk takich samych leży na półce w magazynie? Własnie “birka” powala znaleźć podczas alarmu bojowego swoją maskę (w odpowiednio dobranym rozmiarze) jak i swój OZK. Instrukcje użytkowania sprzętu ochronnego przeciwko broni ABC Armii Radzieckiej nakazywały obowiązkowo oznaczać torbę z maską przeciwgazową i komplet OZK, tak płaszcz jak i pończochy. Z czasem pragmatyzm armii spowodował że oznaczano prawie wszystko co ojczyzna żołnierzowi dała.


Znakowaniu podlegały:

  • plecak,
  • OZK w pokrowcu,
  • pończochy ochronne w pokrowcu,
  • torba z maską przeciwgazową
  • płaszcz-pałatka,
  • ładownica na magazynki,
  • ładownica na granaty,
  • pokrowiec na MŁP-50,
  • pokrowiec na manierkę,
  • czasami szelki oporządzeniowe.

“Birki” teoretycznie były znormalizowane wymiarowo, jak i pod względem zawartej na nich treści. Ale tylko te, które były doszywane do torby z maską przeciwgazową i pokrowców: z OZK i pończochami ochronnymi. Płytka taka miała mieć wymiary 5x3 cm i powinna być wykonana ze sklejki. Praktycznie wykonywano je ze wszystkiego co było pod ręką: sklejki, kawałków drewna, płytek PCV, kawałków plastiku, itp.


Na “birce” naszytej na torbę z maską musiały być umieszczone:

  • nr pochłaniacza,
  • nazwisko i imię (z otczestwem*)
  • rozmiar części twarzowej maski przeciwgazowej.


Wzór opisania "birki" naszywanej na torbę z maską przeciwgazową.

Na “birce” naszywanej na pokrowce OZK:

  • nazwisko i imię (z otczestwem) żołnierza.

Wzór "birki" naszywanej na pokrowce z zestawem OZK.


"Birka-man" :) przykład ometkowania oporządzenia w Armii Radzieckiej.

"Birki" na ładownicach na granaty.

Żołnierze radzieckiej morskiej piechoty (lata 70.) oczywiście ometkowani.

Ładownica 6Sz46 z oryginalną metką z nazwiskiem Chasbułatow. Przedmiot odnaleziony w poradzieckim garnizonie Borne Sulinowo.

Manierka w pokrowcu otagowana: szeregowiec Ktow. Przedmiot odnaleziony w poradzieckim garnizonie Borne Sulinowo.

Birki wykonane z różnych materiałów. Przedmioty odnaleziony w poradzieckim garnizonie Borne Sulinowo.
  • “otczestwo” - imię odojcowskie, imię swego ojca.






Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Płaszcz-pałatka, peleryna wprost (nie)doskonała.

Obraz
  Wraz z postępem technologii niektóre armie zaopatrywały swoich żołnierzy w coraz doskonalszy sprzęt przeciwdeszczowy i biwakowy. Inne armie, w tym wielka Armia Radziecka, bazowały na technologii z końca wieku XIX. Przykładem takiego archaicznego wyposażenia jest radziecki płaszcz-pałatka. Trochę historii. W rosyjskiej armii pierwsze pałatki pojawiły się około roku 1882, kiedy to wprowadzono do wyposażenia carskiej armii  indywidualny namiot dla jednego żołnierza . Był to kawałek bawełnianego gęsto tkanego materiału jasnoszarego koloru. Nie był to płaszcz przeciwdeszczowy ale z często żołnierze indywidualnie adaptowali ten namiot i po niewielkich przeróbkach stawał się peleryną przeciwdeszczową. W 1910 roku wprowadzono nowy wzór  płaszczo-namiotu  (już oficjalnie nazywanego  płaszcz-pałatka  , ros . плащ-палатка ). W 1936 roku wprowadzono do wyposażenia RKKA (Robotniczo Chłopska Armia Czerwona) wszystkich żołnierzy wojsk lądowych zestaw płaszcz-pałatka z e...
Czytaj więcej:

RD-54 mały plecak – wielki symbol.

Obraz
  Radziecki „desantnik” to wielki symbol Armii Radzieckiej, a jego umundurowanie i wyposażenie to już same symbole. I chociaż białogardzka 83 samodzielna brygada desantowo-szturmowa nie należała do WDW, żołnierze brygady byli wyposażeni identycznie jak spadochroniarze wojsk powietrznodesantowych. O takim właśnie małym, niewygodnym i przestarzałym symbolu WDW noszonym w 83 brygadzie, słów kilka. RD-54 (ros. RD-54 (ros.   РД-54 рюкзак десантника образца 1954 года ) to plecak przeznaczony dla przenoszenia sprzętu wojskowego, amunicji i przedmiotów osobistych podczas desantu spadochronowego, jak i po nim, podczas działań na ziemi. Tak naprawdę RD-54 to nie tylko plecak, ale cały system oporządzenia spadochroniarza składający się z tornistra, szelek, ładownic i pokrowca na łopatkę piechoty. Wszystko na Ziemi i Niebie wskazuje (chociaż potwierdzonych danych nie ma!), że RD-54 został opracowany lub wprowadzony do wyposażenia radzieckich wojsk powietrzno-desantowych w roku 1954. RD-54...
Czytaj więcej:

Kurtki zimowe w 83. Samodzielnej Brygadzie Desantowo-Szturmowej 1986-1990.

Obraz
M ały przegląd radzieckich kurtek zimowych używanych przez żołnierzy i oficerów białogardzkiej 83. Samodzielnej Brygady Desantowo-Szturmowej w latach 1986-1990. Kurtka watowana w kolorze ochronnym wz.66 typ A Kurtka tego wzoru pojawiła się w umundurowaniu Armii Radzieckiej w roku 1967. Początkowo była to kurtka polowa od munduru specjalnego dla chłodnego klimatu. W roku 1973 kurtka ta została wprowadzona jako element zimowego umundurowania polowego dla oficerów, chorążych i żołnierzy służby nadterminowej Armii Radzieckiej w klimacie chłodnym i umiarkowanym. W praktyce noszona była często jako kurtka do munduru codziennego. Wierzchnia warstwa kurtki uszyta jest z materiału bawełnianego, teoretycznie, wodoodpornego (art. 3277, 7033). Kołnierz wykonano ze sztucznego futra. W białogardzkiej 83. SBDSz użytkowana była przez oficerów, chorążych i żołnierzy nadterminowych praktycznie do końca pobytu brygady w Polsce. Na kurtce tej powinny być naszyte naramienniki jak do płaszcza codziennego. W...
Czytaj więcej: