Pasy główne dla sierżantów i szeregowców służby zasadniczej 83 samodzielnej brygady desantowo-szturmowej.
Pas główny żołnierzy Armii Radzieckiej jaki znamy wywodzi się konstrukcyjnie bezpośrednio z pasa paradnego wz. 36 dla kadetów szkół wojskowych RKKA (robotniczo –chłopska armia czerwona). Pas wz.36 był pasem „praworęcznym” czyli klamra pasa znajdowała się po prawej stronie pasa a element zapinający po lewej. Wbrew powszechnej opinii i niektórym filmom fabularnym pas ten był rzadkością i w linii spotykany naprawdę nieczęsto.
Po Drugiej Wojnie Światowej w roku 1946 skórzany brązowy pas ponownie zostaje wprowadzony do wyposażenia Armii Radzieckiej – i jest określany jako wzór 36/46. Nadal jest to pas „praworęczny”.
W latach 1952-1957 wszystkie pasy „praworęczne” w Armii Radzieckiej zastąpiono konstrukcją pasa „leworęcznym”.
Dlaczego?
Prawdopodobnie ułatwiało to ich zapinanie ludziom praworęcznym. Taki pas był i nadal jest wykorzystywany przez Armię Radziecką, Armię Federacji Rosyjskiej i armie narodowe byłych republik ZSRR.
Pas skórzany dla podoficerów i szeregowców służby zasadniczej wz. 55.
Wprowadzony został do stosowania w wojskach lądowych, siłach powietrznych i WDW w latach 1955-1957 już jako ujednolicona wersja pasa tzw. „leworęcznego” jako pas wyjściowy, codzienny i polowy dla sierżantów i żołnierzy służby zasadniczej.
Produkowany w rozmiarach 1, 2 i 3.
Spotyka się także zapięcia – wytłoczki stalowe zaszyte.
W latach 80-tych w Armii Radzieckiej wydawany we wszystkich pododdziałach liniowych a także w jednostkach budowlanych.
Żołnierze białogardzkiej 83 samodzielnej brygady desantowo-szturmowej byli wyposażeni prawie w 100% w pasy skórzane wz. 55. Zdarzył się przypadki że zamiast skórzanego pasa młody żołnierz dostał pas z tworzywa sztucznego ale za punkt honoru każdy brał sobie posiadanie tylko pasa skórzanego w jak najlepszym stanie technicznym. Co mógł zrobić ż ołnierz gdy „ojczyzna” nie obdarowała go skórzanym pasem? Możliwości było kilka: mógł sobie taki pas kupić w sklepie garnizonowym jak miał pieniądze, mógł „załatwić u gaciowego” czyli podoficera zajmującego się wydawaniem umundurowania w jednostce, lub co było najczęstsze ukraść innemu żołnierzowi.
Pas wz. 55 z tworzywa sztucznego dla podoficerów i szeregowców służby zasadniczej.
Wprowadzony do stosowania w wojskach lądowych, siłach powietrznych i WDW w latach 70-tych jako rodzaj pasa zastępczego.
Nawet w wielkim i bogatym Związku Radzieckim liczono pieniądze i nie dla wszystkich żołnierzy starczało drogich pasów skórzanych wz. 55.
Pas z tworzywa sztucznego podobnie jak pas skórzany był pasem codziennym, polowym i roboczym dla sierżantów i żołnierzy służby zasadniczej.
Pas wykonany jest z jednego kawałka taśmy z tworzywa w kolorze brązowym o szerokości 45 mm, zaopatrzony w nakładaną, przesuwną (przesuwaniem po pasie klamry regulowano rozmiar pasa) tłoczoną klamrę mosiężną („leworęczną”) z symbolem pięcioramiennej gwiazdy z wpisanym symbolem sierpa i młota.; jako zapięcie zastosowano stalową, mosiądzowaną wyprofilowaną zapinkę nałożona na pas – przy pomocy tegoż zapięcia także można było regulować rozmiar pasa.
Często zamiast tego stalowego zapięcia żołnierze w pasie wycinali na końcu taśmy otwór za który zapinano język klamry spinając pas.
Produkowany w rozmiarach 1 i 2.
Pas popularnie zwany był " drewniak" gdyż z czasem ta sztuczna skóra sztywniała i się łamała.
Pas paradny dla sierżantów i szeregowców służby zasadniczej.
Wprowadzony do stosowania w wojskach lądowych, siłach powietrznych i WDW w roku 1973 jako pas do munduru paradnego i paradno-wyjsciowego.
Pas wykonany jest z jednego kawałka taśmy tworzywa sztucznego w kolorze białym o szerokości 45 mm, zaopatrzony w nakładaną, przesuwną (przesuwaniem po pasie klamry regulowano rozmiar pasa) tłoczoną klamrę mosiężną („leworęczną”) z symbolem pięcioramiennej gwiazdy z wpisanym symbolem sierpa i młota.; jako zapięcie zastosowano stalową, mosiądzowaną wyprofilowaną zapinkę nałożona na pas – przy pomocy tegoż zapięcia także można było regulować rozmiar pasa.
Często zamiast tego stalowego zapięcia żołnierze w pasie wycinali na końcu taśmy otwór za który zapinano język klamry spinając pas.
Produkowany w rozmiarach 1 i 2.
Pas biały paradny nie był wydawany żołnierzowi służby zasadniczej na stałe a pobierano go tylko w przypadku wyjścia lub służby w mundurze paradnym. Pobierano tylko sam pas a zapięcie i klamrę mosiężna przekładano z pasa codziennego. W wielu pododdziałach wojskowych pasy paradne wydawano już z klamrami.
Pas paradny zakładano do otwartego munduru paradnego w wersji z długimi butami zarówno w wariancie letnim jak i zimowym. Wyjątkiem było tylko założenie pasa białego do płaszcza zimowego i półbutów do munduru paradno-wyjściowego wg regulaminu z roku 1973.
Podczas pełnienia służby przy sztandarze jednostki, wartach zewnętrznych i na rozkaz dowódcy do zamiast pasa brązowego zakładano pas biały także do munduru codziennego.
Biały pas paradny to także nieodzowny element „diembielu” czyli rezerwistów. Radziecki żołnierz po odbyciu zasadniczej służby wojskowej miał prawo jechać do domu w mundurze paradnym. Mundury „diembielskie” to swoisty rodzaj sztuki żołnierskiej i popis fantazji… przygotowywane z wielką starannością przez pół roku przed odejściem do cywila często przybierały formy wręcz śmieszne.
Opracował: Zbigniew Ziemiński "saperski"
#desantowyBiałogard #83SamodzielnaBrygadaDesantowoSzturmowa #pasGłownyWz55 #pasWz55 #pasRadziecki #pasGalowy #klamraZsrr #klamraArmiaRadziecka #pasSkórzany #wdw
Komentarze
Prześlij komentarz