Z podręcznika zwiadowcy WDW. Ślady pojazdów wojsk NATO.

Radziecki zwiadowca musi bezbłędnie rozpoznać sylwetki czołgów, transporterów czy samochodów przeciwnika. Musi także umieć rozpoznawać natowskie pojazdy po śladach gąsienic, to jeden z wielu elementów szkolenia zwiadowcy radzieckich WDW i DSz.


Rozpoznawanie  śladów techniki bojowej i środków transportowych.

Przy rozpoznawaniu śladów konieczne jest ustalenie rodzaju i ilości techniki wojskowej (transportowej), kierunku przemieszczania się oraz wieku śladu.

Szybko i łatwo można określić rodzaj sprzętu wojskowego na podstawie śladów gąsienic, jeśli zna się jego główne cechy, przede wszystkim szerokość gąsienicy, szerokość rozstawu gąsienic, a przede wszystkim wzór odcisku, jaki pozostawia.na ziemi. 

Dane dotyczące niektórych głównych rodzajów broni i wyposażenia przeciwnika podano w tabeli 8 oraz na rys. 57 i 58.
W związku z tym, zwiadowca musi zawsze mieć przy sobie taśmę mierniczą lub centymetr krawiecki, aby zmierzyć te parametry.

Trudniej jest określić typ pojazdu kołowego na podstawie śladów, ponieważ ten sam pojazd może mieć różne wzory opon o różnym bieżniku. Jednak nawet w tym przypadku doświadczony zwiadowca poradzi sobie z zadaniem, analizując szerokość bieżnika, liczbę i rozmieszczenie osi i kół. Typ pojazdu kołowego łatwiej określić na zakrętach, ponieważ to właśnie tam widoczne są ślady wszystkich jego kół.

Rys. 57. Ślady artylerii samobieżnej armii USA.
Z lewej:haubica M109
Z prawej: haubica M110 i armata M107.

Kierunek przemieszczania się sprzętu wojskowego i pojazdów określa się przede wszystkim na podstawie charakterystycznych cech pozostawianych przez nich śladów.

Cechy te obejmują:

  •  nacięcia bieżnika opony terenowej zwrócone są zazwyczaj w kierunku przeciwnym do kierunku jazdy;
  • grunt pod brzegami bieżnika ulega nieco większemu zagęszczeniu w kierunku przeciwnym do kierunku ruchu;
  • krople cieczy (oleju), które spadają wzdłuż toru ruchu, wskazują kierunek ruchu swoimi wydłużonymi, cienkimi końcami;
  • cząstki gleby wyrzucane są przez koło lub gąsienicę w kierunku przeciwnym do kierunku ruchu;
  • trawa i krzewy są dociskane w kierunku ruchu;
  • błoto i woda podczas jazdy przez kałuże, rowy, bagna, itp. są zazwyczaj rozchlapywane na boki i do przodu, pozostawiając mokry ślad w kierunku jazdy;
  • pojazdy kołowe na zakrętach tworzą kąt rozbieżny śladu i kąt zbieżny, gdzie samochód lub transporter opancerzony po zakręcie wychodzi na prostą. Kąt zbieżny będzie zawsze skierowany w kierunku ruchu;



Rys. 58.
Ślady czołgów, transporterów opancerzonych i transporterów piechoty.
Pierwsza kolumna od góry: M1 Abrams, Leopard 2, Challenger/Chiftain, AMX-30
Druga kolumna od góry: M113, Marder, Transporter opancerzony FV103 „Spartan”, lekki czołg  FV107 „Scimitar”, lekki czołg FV101 „Scorpion”, M-60.


Bardzo trudno, a czasem wręcz niemożliwe, jest ustalić rodzaj i liczbę pojazdów, jeśli drogą przejechała kolumna mieszana pojazdów, ponieważ ślady niektórych pojazdów zacierają się pod śladami innych. W takim przypadku, aby rozpoznać  ślady, należy znaleźć miejsce, w którym kolumna zatrzymała się lub ominęła unieruchomiony (zatrzymany) pojazd.

Tabela 8. Wymiary gąsienic niektórych modeli zagranicznego sprzętu wojskowego

Żródło: "Szkolenie podstawoe zwiadowcy. Podręcznik szkolno-metodyczny". Moskwa 1985.

#desantowyBiałogard


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Radzieckie lornetki B-6, B-8 i BI-8

Obraz
  Radzieckie lornetki B-6, B-8 i BI-8 Lornetka to przyrząd optyczny do obuocznej obserwacji obiektów odległych składający się z dwóch połączonych lunet. Radzieckie lornetki B-6 , B-8 i BI-8 są lornetkami pryzmatycznymi, co oznacza, że rozstaw obiektywów lornetki jest większy niż rozstaw oczu, a różnica odległości pomiędzy środkami obiektywów ( osiami lunet) a środkami okularów (osiami oczu człowieka) jest niwelowana poprzez zastosowanie pryzmatów. Lornetki pryzmatyczne umożliwiają stosowanie większych szkieł, a co za tym idzie uzyskiwanie większych jasności, oraz dają możliwość precyzyjnej regulacji rozstawu okularów do rzeczywistej szerokości rozstawu oczu człowieka. Wojskowe lornetki serii B, poza obserwacją odległych obiektów, dają możliwość mierzenia kątów i przybliżonego określania odległości do obiektów, jeśli znane są rozmiary obiektów. Umożliwia to zamontowana w prawym okularze lornetki siatka goniometryczna. W lornetkach tych każdy okular regulowany jest oddziel...
Czytaj więcej:

Indywidualny pakiet przeciwchemiczny (ИПП-8)

Obraz
  Indywidualny pakiet przeciwchemiczny IPP-8 ( Индивидуальный противохимический пакет  ИПП-8)  - przeznaczony jest do świadczenia pierwszej pomocy na zasadzie samopomocy jak i pomocy wzajemnej przy skażeniu skroplonymi substancjami trującymi. IPP-8 zabezpiecza przeprowadzenie częściowego odkażenia otwartych powierzchni skóry i bezpośrednio przyległego do niej umundurowania narażonego na skażenie skroplonymi substancjami trującymi. Pakiet jest wydawany żołnierzom, podoficerom i oficerom na czas działań bojowych. Pakiet składa się (rys.2) z płaskiego szklanego flakonu o pojemności 200 ml, wypełnionego uniwersalnym środkiem odkażającym, czterech tamponów (złożonych z waty i gaz) i instrukcji użytkowania pakietu, Charakterystyka pakietu IPP-8: Ilość degazatora we flakonie zapewnia odkażenie 1500-2000 cm2 powierzchni ciała. Objętość substancji odkażającej we flakonie – 135 ml. Opakowanie – folia poliuretanowa. Masa całego pakietu - 250 . Czas przygotowania pakietu do użycia – ...
Czytaj więcej:

Kurtki zimowe w 83. Samodzielnej Brygadzie Desantowo-Szturmowej 1986-1990.

Obraz
M ały przegląd radzieckich kurtek zimowych używanych przez żołnierzy i oficerów białogardzkiej 83. Samodzielnej Brygady Desantowo-Szturmowej w latach 1986-1990. Kurtka watowana w kolorze ochronnym wz.66 typ A Kurtka tego wzoru pojawiła się w umundurowaniu Armii Radzieckiej w roku 1967. Początkowo była to kurtka polowa od munduru specjalnego dla chłodnego klimatu. W roku 1973 kurtka ta została wprowadzona jako element zimowego umundurowania polowego dla oficerów, chorążych i żołnierzy służby nadterminowej Armii Radzieckiej w klimacie chłodnym i umiarkowanym. W praktyce noszona była często jako kurtka do munduru codziennego. Wierzchnia warstwa kurtki uszyta jest z materiału bawełnianego, teoretycznie, wodoodpornego (art. 3277, 7033). Kołnierz wykonano ze sztucznego futra. W białogardzkiej 83. SBDSz użytkowana była przez oficerów, chorążych i żołnierzy nadterminowych praktycznie do końca pobytu brygady w Polsce. Na kurtce tej powinny być naszyte naramienniki jak do płaszcza codziennego. W...
Czytaj więcej: