Stare wojskowe porzekadło mówi, że radziecki żołnierz bez “birki” to jak pi...bez dziurki. Współcześnie powiedzielibyśmy że żołnierz “obirkowany” to żołnierz “otagowany”. O takich, nie tylko drewnianych płytkach, nieodzownym elemencie radzieckiego żołnierza słów kilka. Co to jest “birka”? “Birka” czyli: metka, przywieszka - jest nieodzownym elementem radzieckiego umundurowania i wyposażenia. To kawałek sklejki (lub innego materiału) z wypisanym tuszem nazwiskiem (czasami też stopniem wojskowym) żołnierza i doszyty do oporządzenia. Po kiego grzyba taka metka? A jak rozpoznać swoją maskę przeciwgazową, czy OZK jak kilkadziesiąt sztuk takich samych leży na półce w magazynie? Własnie “birka” powala znaleźć podczas alarmu bojowego swoją maskę (w odpowiednio dobranym rozmiarze) jak i swój OZK. Instrukcje użytkowania sprzętu ochronnego przeciwko broni ABC Armii Radzieckiej nakazywały obowiązkowo oznaczać torbę z maską przeciwgazową i komplet OZK, tak płaszcz jak i pończochy. Z czasem pr...
Wraz z postępem technologii niektóre armie zaopatrywały swoich żołnierzy w coraz doskonalszy sprzęt przeciwdeszczowy i biwakowy. Inne armie, w tym wielka Armia Radziecka, bazowały na technologii z końca wieku XIX. Przykładem takiego archaicznego wyposażenia jest radziecki płaszcz-pałatka. Trochę historii. W rosyjskiej armii pierwsze pałatki pojawiły się około roku 1882, kiedy to wprowadzono do wyposażenia carskiej armii indywidualny namiot dla jednego żołnierza . Był to kawałek bawełnianego gęsto tkanego materiału jasnoszarego koloru. Nie był to płaszcz przeciwdeszczowy ale z często żołnierze indywidualnie adaptowali ten namiot i po niewielkich przeróbkach stawał się peleryną przeciwdeszczową. W 1910 roku wprowadzono nowy wzór płaszczo-namiotu (już oficjalnie nazywanego płaszcz-pałatka , ros . плащ-палатка ). W 1936 roku wprowadzono do wyposażenia RKKA (Robotniczo Chłopska Armia Czerwona) wszystkich żołnierzy wojsk lądowych zestaw płaszcz-pałatka z e...
Stroporez to nic innego jak nóź spadochroniarza, który przeznaczony jest do przecinania linek spadochronu i zawiesia w sytuacjach awaryjnych. W radzieckich wojskach powietrznodesantowych (WDW) używano kilka rodzajów stroporezów. Początkowo za nóż spadochroniarza służył zwykły składany nóż sierpak, znany z ogrodnictwa i będący także na wyposażeniu toreb medycznych. Sierpak dla spadochroniarza został delikatnie dostosowany dla WDW poprzez dodanie metalowego ucha pozwalającego dowiązać do noża linkę. W końcu lat 50. XX wieku do wyposażenia WDW wszedł sprężynowy nóż spadochroniarski, popularnie nazywany „ PN-58” (ros. ПН–58). Dlaczego taka nazwa? Prawdopodobnie pochodzi ona od modelu spadochronu ratunkowego PN-58, kiedy to wraz z tym modelem spadochronu wprowadzono też nowy nóż spadochroniarski. PN-58 ma obustronnie zaostrzoną, chromowaną, głownie długości 70 mm, która dla bezpieczeństwa jest zaokrąglona na szczycie. Głownia pod wpływem ściśniętej sprężyny wysuwa się z rękojeści...
Komentarze
Prześlij komentarz