Tajemnicza litera T na samochodach 83. białogardzkiej SBDsz.

 



    Jak wspinałem w artykule o OZ znak rozpoznawczy Brygady umieszczano tylko na pojazdach bojowych posiadających numer taktyczny (numer burtowy), ale inne pojazdy także posiadały swoje specyficzne piktogramy.

W Siłach Zbrojnych ZSRR pojazdy kołowe (poza zapasami nienaruszalnymi) dzieli się zasadniczo na trzy grupy eksploatacyjne, oznaczone piktogramami naniesionymi na pojazd:
  • pojazdy bojowe – pojazdy grypy bojowej – wszelkie pojazdy które opuszczają teren koszar (garaży) tylko podczas planowych ćwiczeń, dużych manewrów lub wojny. Pojazdy tej grupy, poza wymaganymi numerami rejestracyjnymi, w praktyce nie są specjalnie oznaczane.
  • pojazdy szkolno - bojowe –pojazdy grupy szkolno - bojowej – to pojazdy służące do szkolenia kierowców, oznakowane były różnie. Na terenie Polski po prawej stronie zderzaka lub na przedniej szybie i na tylnej klapie była naniesiona z szablonu litera U – cyrylicą była to litera Y.
    Dodatkowo z przodu i z tyłu pojazdu powinien być umieszczony okrągły znak z napisem „Nauka jazdy” w języku polskim lub niebieska tablica z białą literą L.
  • pojazdy transportowo- bojowe – pojazdy grupy transportowej – to grupa pojazdów przeznaczona do codziennego użytkowania w jednostce. Wszelki samochody funkcyjne, pojazdy dowożące żywność, zapatrzenie, itp.
    Ta grupa pojazdów jest oznakowana literą T w odwróconym trójkącie. Taki piktogram umieszczało się z lewej strony przedniego zderzaka i tylnej klapy.
    Samochody z takimi znakami były najczęściej spotykane na ulicach Białogardu i regionu.
     MAZ-5335 z białogardzkiej Brygady, rok 1987.
    Na zderzaku T w odwróconym trójkącie znak rozpoznawczy pojazdu z grupy transportowej.

Pytanie, po co to robiono?

Z czystego pragmatyzmu i wygody😁
Dla każdego pojazdu był przewidziany roczny limit kilometrów, motogodzin, materiałów pędnych i smarów. Pojazdy z grupy bojowej "wyjeżdżonych" kilometrów miały oczywiście najmniej.
Normy kilometrów, paliwa, części zamiennych i planowanych remontów największe były oczywiście w grupie transportowej, bo były to pojazdy w ciągłym użytkowaniu.
W grupie szkolnej normy były nieco mniejsze niż w grupie szkolno-bojowej.
Ural 375 z białogardzkiej Brygady ze znakiem rozpoznawczym grupy transportowej.
Rok 1987.


Ził 130 grupy transportowej z nieznanej jednostki  Północnej Grupy Wojsk Armii Radzieckiej w Polsce. Lata 80.

Kamaz 5511 grupy transportowej z nieznanej jednostki  Północnej Grupy Wojsk Armii Radzieckiej w Polsce. Lata 80.
Zgodnie z ostatnim obowiązującym w białogardzkiej brygadzie Rozkazem nr 10 Ministra Obrony ZSRR z 17. stycznia 1985 roku
"Rozkaz Ministra Obrony ZSRR nr10 w sprawie tablic rejestracyjnych, znaków identyfikacyjnych i ostrzegawczych, napisów i oznaczeń na pojazdach Armii Radzieckiej i Marynarki Wojennej" piktogram grupy transportowej miał wymiary 10x10 cm, grubość boków trójkąta to 8 mm. Litera T powinna być wysokości 50 mm i szerokości 35 mm o grubości 10mm. Piktogram nakłada się z szablonu białą farbą.
Fragment rozkazu nr 10 z 17. stycznia 1985 roku
"Rozkaz Ministra Obrony ZSRR nr10 w sprawie tablic rejestracyjnych, znaków identyfikacyjnych i ostrzegawczych, napisów i oznaczeń na pojazdach Armii Radzieckiej i Marynarki Wojennej" .

Fragment rozkazu nr 10 z 17. stycznia 1985 roku
"Rozkaz Ministra Obrony ZSRR nr10 w sprawie tablic rejestracyjnych, znaków identyfikacyjnych i ostrzegawczych, napisów i oznaczeń na pojazdach Armii Radzieckiej i Marynarki Wojennej" .



Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Солдат без бирки, как п...да без дырки...

Obraz
  Stare wojskowe porzekadło mówi, że radziecki żołnierz bez “birki” to jak pi...bez dziurki. Współcześnie powiedzielibyśmy że żołnierz “obirkowany” to żołnierz “otagowany”. O takich, nie tylko drewnianych płytkach, nieodzownym elemencie radzieckiego żołnierza słów kilka. Co to jest “birka”? “Birka” czyli: metka, przywieszka - jest nieodzownym elementem radzieckiego umundurowania i wyposażenia. To kawałek sklejki (lub innego materiału) z wypisanym tuszem nazwiskiem (czasami też stopniem wojskowym) żołnierza i doszyty do oporządzenia. Po kiego grzyba taka metka? A jak rozpoznać swoją maskę przeciwgazową, czy OZK jak kilkadziesiąt sztuk takich samych leży na półce w magazynie? Własnie “birka” powala znaleźć podczas alarmu bojowego swoją maskę (w odpowiednio dobranym rozmiarze) jak i swój OZK. Instrukcje użytkowania sprzętu ochronnego przeciwko broni ABC Armii Radzieckiej nakazywały obowiązkowo oznaczać torbę z maską przeciwgazową i komplet OZK, tak płaszcz jak i pończochy. Z czasem pr...
Czytaj więcej:

Kurtki zimowe w 83. Samodzielnej Brygadzie Desantowo-Szturmowej 1986-1990.

Obraz
M ały przegląd radzieckich kurtek zimowych używanych przez żołnierzy i oficerów białogardzkiej 83. Samodzielnej Brygady Desantowo-Szturmowej w latach 1986-1990. Kurtka watowana w kolorze ochronnym wz.66 typ A Kurtka tego wzoru pojawiła się w umundurowaniu Armii Radzieckiej w roku 1967. Początkowo była to kurtka polowa od munduru specjalnego dla chłodnego klimatu. W roku 1973 kurtka ta została wprowadzona jako element zimowego umundurowania polowego dla oficerów, chorążych i żołnierzy służby nadterminowej Armii Radzieckiej w klimacie chłodnym i umiarkowanym. W praktyce noszona była często jako kurtka do munduru codziennego. Wierzchnia warstwa kurtki uszyta jest z materiału bawełnianego, teoretycznie, wodoodpornego (art. 3277, 7033). Kołnierz wykonano ze sztucznego futra. W białogardzkiej 83. SBDSz użytkowana była przez oficerów, chorążych i żołnierzy nadterminowych praktycznie do końca pobytu brygady w Polsce. Na kurtce tej powinny być naszyte naramienniki jak do płaszcza codziennego. W...
Czytaj więcej:

Płaszcz-pałatka, peleryna wprost (nie)doskonała.

Obraz
  Wraz z postępem technologii niektóre armie zaopatrywały swoich żołnierzy w coraz doskonalszy sprzęt przeciwdeszczowy i biwakowy. Inne armie, w tym wielka Armia Radziecka, bazowały na technologii z końca wieku XIX. Przykładem takiego archaicznego wyposażenia jest radziecki płaszcz-pałatka. Trochę historii. W rosyjskiej armii pierwsze pałatki pojawiły się około roku 1882, kiedy to wprowadzono do wyposażenia carskiej armii  indywidualny namiot dla jednego żołnierza . Był to kawałek bawełnianego gęsto tkanego materiału jasnoszarego koloru. Nie był to płaszcz przeciwdeszczowy ale z często żołnierze indywidualnie adaptowali ten namiot i po niewielkich przeróbkach stawał się peleryną przeciwdeszczową. W 1910 roku wprowadzono nowy wzór  płaszczo-namiotu  (już oficjalnie nazywanego  płaszcz-pałatka  , ros . плащ-палатка ). W 1936 roku wprowadzono do wyposażenia RKKA (Robotniczo Chłopska Armia Czerwona) wszystkich żołnierzy wojsk lądowych zestaw płaszcz-pałatka z e...
Czytaj więcej: